Ik hield van mijn baan

Ondanks alle verantwoordelijkheden en moeilijkheden waar ik elke dag mee te maken kreeg, hield ik van mijn werk en ik klaagde nooit. Ik moest soms heel moeilijke beslissingen nemen, in moeilijke situaties, betreffende onze bewoners, of betreffende onze eigen stafleden. 

Die beslissingen waren vaak juist, maar ook weleens niet. Soms genomen met mijn hart, soms met mijn verstand. Soms raakte het mij persoonlijk, positief of negatief, maar dat mocht ik geen rol laten spelen omdat het belang van de organisatie en het belang van de bewoners altijd voorop moest staan. Elke beslissing die ik nam bracht consequenties met zich mee waar ik van leerde en die mij in kennis deden toenemen. Zowel met mijn hart als met mijn verstand stond ik er altijd voor open om er iets bij te leren, of het nou was van mijn successen, of van mijn mislukkingen.

Sommige moeilijkheden waren zo groot, dat ik er eigenlijk niks over kan zeggen, behalve dat ik ze te boven ben gekomen, ondanks de enorme tegenslagen waar ik mee te maken kreeg. In die periodes echter bevond ik me niet in zo’n uiterst moeilijke situatie als de situatie waarin ik mij nu bevind.

Thuis te moeten zijn, m’n huishouden te moeten runnen maar tegelijkertijd met m’n werk bezig te moeten zijn geeft spanning, ondanks het feit dat ik dagelijks kan communiceren met mijn werk. 

Ik wil erbij zijn, in het veld, ik wil de bewoners meemaken in hun ontwikkeling, elke dag. Ik wil communiceren, met ze kunnen lachen. Ik wil de werkers volgens het rooster op hun werk zien komen, samenwerken, de zaak bespreken, argumenteren, samen successen behalen of juist niet.

Dat ik mijn kinderen niet elke dag kan knuffelen, dat ik mijn stafleden niet elke minuut bij kan staan, dat ik ’s ochtends niet vroeg op hoef te staan om naar mijn werk te gaan en te werken tot ik niet meer op mijn benen kan staan, het put me uit en het maakt dat ik me zwak voel.

Dit zijn omstandigheden die niemand van ons ooit heeft meegemaakt of heeft kunnen voorzien. In het begin was zo te moeten werken voor ons allemaal praktisch onmogelijk. Via de telefoon ben ik toen begonnen om dingen te regelen. Ik stelde een werkplan op waar we ons allemaal aan moesten houden. Het bleek dat we meer mensen in huis hadden die in staat bleken onder een dergelijke druk te moeten werken dan ik had verwacht. Ik kreeg meer steun dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.. Dappere ridders in het veld bleken beschikbaar en bereid de organisaties en de bewoners te dragen en te ondersteunen en de grootst mogelijke bijdrage te willen leveren.

Op dit moment en voor de komende tijd hoop ik als nooit tevoren dat de beslissingen die ik neem meer dan ooit de juiste zullen blijken te zijn. Dat ze op geen enkele manier de belangen van de bewoners of de werkers zullen schaden.

Ik wil jullie vanaf deze plaats allemaal persoonlijk bedanken:

Mirna, Youssef, Bin, Ghada, Randa, Nicole, Mary, Nada, Therese, Haya, Vera, Tia, Hans, Rochelle, Sally, Rania, Geeta and David. 

Alles wat jullie voor de bewoners en voor de organisatie doen, dat jullie je huis en familie achterlieten en de beslissing namen om te werken in het veld… 

ik waardeer het met mijn hele hart!

Bid voor Jemima.